“Je mag me altijd bellen”

Hoe vaak heb ik dat inmiddels gehoord de afgelopen 30 maanden?
Geen idee. Vaak, dat weet ik wel.
En het was ook vast goed bedoeld en gemeend.
Omdat mensen gewoon niet zo goed weten waar ze je mee kunnen helpen houden ze het maar algemeen.”Geef een gil hè” is een variatie op hetzelfde thema.

Maar in het begin kón ik het niet, en dat begin duurde het hele eerste jaar.
Ik was verdoofd, in shock en bellen was net als alle dagelijkse dingen eigenlijk gewoon al teveel van het goede. Initiatief tonen naar anderen toe daardoor ook een onmogelijke taak. De automatische piloot mijn beste vriend.

In het tweede jaar kwam ik er achter dat er heel veel achterstallig werk was.
Dingen die ik gewoon niet zag in het eerste jaar begonnen mij ineens op te vallen.
Een overwoekerde tuin, afgebladderd schilderwerk, een inboedel die door elkaar gesmeten leek, uitpuilende kasten waar het schone wasgoed zonder correcte coördinaten ingesmeten was, een berging waar alles lukraak door elkaar stond met de oude flessen van de afgelopen twee jaar in opgestapelde kratten.

Toen had ik wat meer moed om om hulp te vragen.
Maar waar ik was ontwaakt uit een ellendige  lange nachtmerrie, mijn weduwenwinterslaap, was het leven van de anderen om ons heen inmiddels allang weer in het normale stramien terug. Met drukke weekenden, vol sport, klussen en gezellige gezinsuitjes. Als ik dan belde met een klus was dat niet goed in te passen bij de meesten. En ik wilde weer niet telkens dezelfde lieverds belasten die wél voor ons klaar stonden.
Dus hield ik op met bellen en modderde in mijn eentje wat aan.

In het najaar van 2017 deed ik een kluscursus, je kunt maar beter wat vaardigheden aanleren dacht ik. Inmiddels al een paar keer lol van gehad. Goede zet geweest dus.

En naast de praktische dingen zijn er ook andere dingen waar je als verse, inmiddels ‘jong belegen’, weduwe best wat hulp bij kunt gebruiken.

Hulp bij verdrietige dagen, de geboortedag, sterfdag en dag van de uitvaart van mijn lief. Onze huwelijksdag. De verjaardag van onze dochter en mijn eigen verjaardag. Op die dagen is een kaartje echt met recht goud waard. Want wat zijn die dagen soms zwaar.

Hulp bij het onderhouden van sociale contacten. Ik krijg het soms gewoon nog steeds niet voor elkaar om bijzondere dagen te onthouden. Ik zet steeds meer in mijn telefoon maar zelfs als ik er een melding vooraf bij zet is dat geen garantie voor succes. Het deuntje gaat een dag voor de verjaardag, trouwdag, etc. En ik denk ‘Oh gelukkig dat ik deze melding krijg, zo even een kaart pakken’. Om dat te vergeten omdat….de bel gaat, ik even een boodschap moet doen, de wasmachine piept, een van onze katten overgeeft…..weet ik veel….ik heb een brein met zeefgaatjes. Niets beklijft. Klinkt als een derderangs excuus maar het is helaas bittere realiteit.

Hulp bij emoties handelen. Stabiele factor die ik altijd was, rots in de branding en harde schijf voor anderen. Poefffff…..weg.

Hulp bij ontspanning. Een keer samen naar de film met iemand of een avondje toneel. Samen lunchen. In je eentje is er werkelijk geen ruk aan. Echt niet.
In de foyer van een theater in je eentje met een bak koffie of een wijntje. Als één van jullie dat, als deel van een stel, meemaakt dan pakt 80% de mobiele telefoon om die vijf minuten wc-pauze van de ander door te komen. Toch?

Enfin, het is een heel lang verhaal geworden.
En eigenlijk komt het hier op neer.
Als je écht wilt weten wat je voor mij en anderen die hun partner verloren aan de dood kunt doen dan is er een hele leuk geschreven handleiding voorhanden.
Het is niet duur. Verkrijgbaar bij Bol, Bruna, de betere boekhandel.

Voor 6,95 weet je precies waar je een weduwe of weduwnaar mee kunt helpen.
Wat kan ik voor je doen – Karin Kuiper

En je kunt het ook gewoon aan me vragen hoor, want “Je mag me altijd bellen” 😉