25 jaar dagelijks samen optrekken (min een paar dagen door zakenreis of ziekenhuis).
23 jaar samenwonen.
19 jaar en 7 maanden getrouwd.
In de periode dat we allang verliefd op elkaar waren maar het nog niet toegaven gebruikte je elk excuus om een bos bloemen voor me te regelen.
Pols gebroken? Bloemist voor de deur met een prachtige bos champagnekleurige rozen.
Ziekenhuisbezoek? Bij thuiskomst een boeket aan de deurknop.
Verkouden….ja zelfs dán had ik een vaas met prachtige exemplaren in huis dankzij jou.
Je vroeg me jaren later ten huwelijk. Ik dacht dat je een grapje maakte en schoot in de lach. Om direct door te hebben dat ik het mis had. Een week later liet ik door jouw vaste bloemenkoerier een bos met 50 rode rozen op je werk bezorgen. Op het kaartje alleen een heel groot vraagteken. Je belde naar mijn werk, werd naar mij doorverbonden, zei alleen ‘Ja!’ en hing op. Ik liep de rest van de dag op wolken en ’s avonds had je een romantisch diner voor mij klaarstaan bij thuiskomst.
Op onze trouwdag droeg ik een boeket met champagnekleurige rozen en diezelfde rozen in mijn opgestoken haar.
Je kwam er achter wat mijn favoriete bloem was – de pioenroos.
En vanaf dat moment bewoog je hemel en aarde om, op zware momenten in ons leven, met een bos pioenen thuis te komen. Niet altijd makkelijk maar voor jou ook nooit onmogelijk.
Inmiddels ben ik drie keer jarig geweest zonder jou.
Heb ik vier keer onze trouwdag doorgebracht zonder jou.
Zijn er na jouw overlijden al ontelbaar veel momenten geweest waarop ik zéker weet dat jij mij bloemen had gebracht.
Wat zou ik graag nog één keer zo’n bos krijgen….
Bosvrouw 